Vlada Kraljevine Jugoslavije u egzilu

Jugoslovenska vlada u izbeglištvu je zvanična vlada Kraljevine Jugoslavije od aprila 1941. Jugoslovenska vlada se evakuisala iz Beograda nakon invazije Sila Osovine prvo u Grčku, zatim u Palestinu, zatim u Kairo u Egiptu, i konačno od juna 1941. u Ujedinjenom Kraljevstvu.

Kralja Petra II, koji je sa vladom otišal u egzil, Saveznici su još uvek smatrali legitimnim kraljem cele Jugoslavije. U Jugoslaviji je paralelno tekla borba protiv okupacionih i kvislinških snaga koji su vodili partizani predvođeni KPJ i Josipom Brozom Titom i četnici Dragoljuba Mihailovića odani kralju Petru II, kao i međusobni sukob ova dva pokreta. Četnike su dugo podržavali Britanci, Amerikanci i izbeglička vlada.

Međutim, tokom rata, partizani su stekli premoć. Tito je 1943. proglasio osnivanje Demokratske Federativne Jugoslavije i Nacionalnog komiteta oslobođenja Jugoslavije (de fakto vlade). Saveznici su vremenom počeli da priznaju partizanima da su jači pokret otpora i preusmerili su svoju pomoć partizanima i ukinuli pomoć četnicima.

Tito i novi predsednik izbegličke vlade Ivan Šubašić su 16. juna 1944. potpisali Viški sporazum, kojim je predviđeno ujedinjavanje dve jugoslovenske vlade. Kralj Petar II je 2. marta 1945. postavio kraljevske namesnike i na njih preneo svoja ovlašćenja do izbora za ustavotvornu skupštinu koja je trebalo da odluči pitanje oblika vladavine. 7. marta 1945. godine formirana je privremena narodna vlada Demokratske Federativne Jugoslavije, njenim formiranjem nestalo je dotadašnjeg paralelizma vlada, odnosno "dualizma" ili "dvojstva" vlada. t.j. obrazovanju privremene vlade prethodilo je raspuštanje NKOJ-a i kraljevske jugoslovenske vlade.